De S-300 (NAVO-code: SA-10 Grumble) is het Sovjet en momenteel Russische luchtafweer- en ballistische antiballistische verdedigingssysteem. De ontwerpwerkzaamheden aan dit systeem begonnen waarschijnlijk in 1967, maar de productie begon pas in 1975, waarschijnlijk met pauzes tot 2011. In het geval van de vroege versies van het S-300P-systeem is het projectiel (effector) bijvoorbeeld de 5W55R, met een bereik van 75 kilometer, een maximumplafond van 25.000 meter en de massa van de gevechtslading is niet groter dan 133 kilo.
De S-300 is in wezen een hele familie van luchtafweer- en ballistische verdedigingssystemen, die is ontwikkeld door de Almaz-Antiej-fabrieken, maar vaak in nauwe samenwerking met andere entiteiten, zoals Zak³ady Mechaniczne im. Kalinina of de Mariinsky-machinefabriek. Aanvankelijk was het systeem gericht op het vernietigen van vijandelijke luchtdoelen en tactische raketten, maar na verloop van tijd begon het zijn vermogen te ontwikkelen om ballistische raketten te bestrijden. Het systeem is voornamelijk bedoeld voor het leveren van luchtverdediging aan eigen steden, administratieve centra, militaire bases en luchthavens. Tijdens de productie zijn veel ontwikkelingsversies van dit systeem gemaakt. De versie van het S-300W-systeem (ook wel Antiej-250 en Antiej -3000 genoemd) is bijvoorbeeld ontworpen om vijandelijke vliegtuigen en zijn tactische raketten (bijv. MGM-52 Lance of Pershing II) te bestrijden en het bereik ervan in de nieuwste versies bereikt 200 kilometer. De versie van het S-300P-systeem is op zijn beurt voornamelijk bedoeld voor het vernietigen van vijandelijke vliegtuigen en helikopters, met een maximaal bereik van 200 kilometer.
De S-400 Triumf (NAVO-code: SA-21 Growler) is een Russisch luchtafweer- en ballistisch antiballistisch verdedigingssysteem. De eerste eenheden van dit systeem kwamen in 2007 in dienst bij het Russische leger. Naar schatting zijn er momenteel ongeveer 320-350 draagraketten van dit systeem in de lijn. De S-400 Triumf is gemaakt als een verregaande ontwikkeling van het S-300PMU-systeem en was verantwoordelijk voor de ontwikkeling ervan Centraal ontwerpbureau Almaty. In vergelijking met zijn voorganger heeft het nieuwe systeem aanzienlijk meer mogelijkheden. Ten eerste is het waarschijnlijk in staat om maximaal zes doelen op een afstand van maximaal 400 kilometer tegelijkertijd te volgen en te vergrendelen. Waarschijnlijk is de S-400 in staat om zowel vijandelijke vliegtuigen als zijn tactische en ballistische raketten tegen te gaan. Het systeem is voornamelijk gebaseerd op twee radars: detectie (aanduiding: 64N6E2) en begeleiding, een driedimensionale en faseradar. Als raketten (effectors) gebruikt het S-400-systeem bijvoorbeeld raketten 48N6DM (met een bereik tot 240 km), 40N6 (met een bereik tot 400 km) of 9M96E2 (met een bereik tot 120 km). Momenteel is de enige gebruiker van het systeem S-400 Triumph zijn de strijdkrachten van de Russische Federatie en de VRC (leveringen zijn waarschijnlijk begin 2018 gestart).