De Phonix DI is een Oostenrijks-Hongaarse gemengde tweedekkerjager uit de Eerste Wereldoorlog, gebaseerd op het Hansa-Brandenburg DI-vliegtuig.Het vliegtuig werd voor het eerst gevlogen in 1917 en ging hetzelfde jaar in massaproductie. Deze jagers werden zowel door de luchtmacht als door de Oostenrijks-Hongaarse marine gebruikt. Het bleken snelle machines te zijn, maar onstabiel tijdens de vlucht. Hun snelheid bereikte 180 km/u, wat mede te danken was aan de Hiero VI-motor met een vermogen van 200 pk. Deze vliegtuigen werden gebruikt tot 1918 en werden na het einde van de oorlog geëxporteerd naar Zweden, waar ze nog steeds in dienst waren in de jaren 1920. Technische gegevens: lengte: 6,65 m, spanwijdte: 9,75 m, hoogte: 2,8 m, maximaal snelheid: 180 km / u, praktisch plafond: 6000 m, bewapening: vast - twee 8 mm Schwarzlose-machinegeweren.
De Phönix DI was een Oostenrijks-Hongaarse houten tweedekkerjager met vast onderstel uit de Eerste Wereldoorlog. De aandrijving werd verzorgd door een enkele in-line Hiero motor met een vermogen van 200 pk. De vlucht van het prototype vond plaats in 1917 en in hetzelfde jaar begon de massaproductie, wat leidde tot de creatie van ongeveer 140 voorbeelden van dit vliegtuig. De dekbewapening bestond uit twee 8 mm Schwarzlose machinegeweren.
Phönix DI werd in opdracht van de Oostenrijks-Hongaarse luchtmacht (Duitse KuK Luftfahrtruppen), die interesse had in een nieuwe tweedekkerjager. Het is ontwikkeld door Phonix Flugzeugwerke, waardoor een zeer succesvolle machine is ontstaan: met een mooie topsnelheid, goede stijgsnelheid, zeer goede vliegeigenschappen en een duurzame constructie. De machines deden vanaf december 1917 dienst als escortemachines, voornamelijk aan het Italiaanse front. Sommige werden omgebouwd tot fotografische verkenningsvliegtuigen en werden aangedreven door een gemoderniseerde Hiero-motor met een vermogen van 230 pk. Op basis van de DI-versie werden later de D.II- en D.III-varianten gemaakt, waarbij de laatste niet deelnam aan het gevecht.